Vorige week schreef ik een blog over ‘nog moe na je vakantie?’, een blijkbaar zeer herkenbaar onderwerp. Ik wil hierbij graag iedereen bedanken voor alle reacties hierop. Het is fijn om te weten dat mijn blog gelezen wordt en dat het sommigen aan het denken zet.
Hieronder is één van de reacties op mijn blog.
“Ja ja ik weet wel dat ik het eigenlijk rustiger aan zou moeten doen, maar als ik stop met al die drukte, of als ik stop met hard te werken, dan voel ik me schuldig. Dus het is voor mij gemakkelijker om toch nog even ‘alles’ af te maken in plaats van op tijd naar huis te gaan.

Hoe krijg ik het voor elkaar om dit écht te veranderen?

Ik ben nu eenmaal zo…”

Omdat ik het zo een pertinente vraag vond, wil ik hier graag even dieper op ingaan.

Het is inderdaad niet voor de hand liggend. Al jaren doen we dingen volgens een gekend patroon: hard werken, gehaast zijn, anderen plezier doen en/of absoluut geen fouten willen maken.

Ik weet zeker dat heel wat hulpverleners en leidinggevenden dit herkennen.
En toch… op sommige momenten in het leven, zijn er dringende redenen om het wat rustiger aan te doen.

• Een relatie die op de klippen dreigt te lopen of al stuk is.
• Je rot, depressief of eenzaam voelen.
• Oververmoeid of overvraagd geraken.
• In een sociaal isolement komen, het lijkt alsof je vrienden van de aardbodem zijn verdwenen…

 

Je neemt je HEILIG voor om vanaf nu het anders te doen.

VOORBEELD

Je zegt dapper en doelbewust ‘neen’ op de vraag van een medewerker om nog ‘even’ iets te doen en je rijdt naar huis. Op weg naar huis voel je je onrustig en onzeker. En je begint te twijfelen of het wel een goed idee was om ‘neen’ te zeggen. Je merkt dat je bij je thuiskomst, je steeds nog niet goed voelt. En dus… je mailt haar even om te laten weten dat je er nog eens over nagedacht hebt, en dat je bij nader inziens toch nog wel het gevraagde voor haar wil doen. Je werkt nog een uurtje zodat het werk ‘af’ is. Je voelt je beter en gerustgesteld.

 

Herkenbaar toch?
De schuldgevoelens of de ongemakkelijke gevoelens als je iets aan je patronen verandert.

Transactionele Analyse

TA biedt een praktisch model om te begrijpen hoe dit in elkaar zit en hoe je dit kan veranderen. Het model van impasses leert ons onze innerlijke conflicten te begrijpen en op te lossen. Het leert ons begrijpen hoe het komt dat het oplossen van een innerlijk conflict kan leiden tot een innerlijk conflict op een dieper niveau, dat we als nog moeilijker en nog dieper ervaren.

 

Wat is een Impasse?

Een impasse is als twee ego-toestanden tegelijkertijd aan je lijken te trekken.
In gewone mensentaal: je wil eigenlijk tegelijkertijd twee dingen.
VOORBEELD

Je wil je medewerkers plezier doen en tegelijkertijd wil je meer rust voor jezelf.

 

Impasses spelen zich af op drie niveaus wat betekent dat er verschillende fases zijn in het bevrijden van oude patronen. Deze drie fases worden duidelijk doordat we drie verschillende soorten van conflicten ervaren.

 

 

Niveau I: Extern conflict tussen wat jij zelf wil en de verwachtingen van anderen.

Je realiseert je dat je wel héél vaak het belang van anderen vooropstelt en dat je wel heel vaak aan je eigen behoeftes voorbijgaat. Je realiseert je dat je in je opvoeding geleerd hebt om anderen plezier te doen en jezelf niet zo heel belangrijk te vinden.
Door hier vanuit je Volwassene, op een volwassen manier, na te denken, maak je de bewuste keuze.

VOORBEELD

Vandaag ga je het anders doen, en zeg je neen tegen je medewerker. Je rijdt naar huis met het vast voornemen er een gezellige en rustige avond van te maken. Maar… die rustige avond verloopt niet zo rustig omdat er een (vaag) schuldgevoel aan je knaagt. Je vindt pas innerlijke rust als je … jawel… toch aan de wens van de medewerker tegemoet komt.

 

 

Niveau II: Intern conflict: je wil enerzijds beter voor jezelf zorgen, en je voelt je anderzijds schuldig hierover.

Laat ons eens kijken naar dit schuldgevoel:

Als kind leren we om te leven volgens de voorschriften van de ouders. Doordat we volgens deze voorschriften leven, wordt het leven voorspelbaar en veiliger. Want… als mama en papa tevreden over ons zijn, dan gaan ze voor ons blijven zorgen en voelen we ons dus veilig.
Een kind voelt zich schuldig als mama en papa niet tevreden zijn, en deze schuldgevoelens gaan het kind helpen om aan de wens van mama en papa te voldoen.

Wanneer we als volwassenen de oude patronen willen doorbreken, gedragen we ons –onbewust- soms nog alsof we afhankelijk zijn van de goedkeuring van onze ouders of van de goedkeuring van anderen.

 

We gedragen ons alsof we nog steeds het goedbedoelde advies van onze ouders horen. In ons hoofd herhalen we –onbewust- die adviezen.

“Het is belangrijk om eerst aan de anderen te denken en niet egoïstisch te zijn”.

“Het is belangrijk om hard te werken en niet lui te zijn”.

 

VOORBEELD

Dus als we dan een keer “neen” zeggen, of het anders willen doen, voelen we ons schuldig omdat het ouderlijk advies niet opvolgen. We gedragen ons als kinderen die nog steeds afhankelijk zijn van de goedkeuring van anderen

De volgende stap in het veranderingsproces is het leren omgaan met die schuldgevoelens. We leren dat we écht wel mogen rusten, dat we mogen aan onszelf denken.

En daar hoort dan soms bij dat we ons schuldig voelen. Om dit op te lossen, hebben we in onszelf de toestemming te vinden om gelukkig te zijn, om gezond te leven en om onze behoefte aan rust ernstig te vinden.

Niveau III: Intern conflict op niveau van onze identiteit : Ja maar ik ben zo! Zo zit ik nu éénmaal in elkaar.

Soms zeggen mensen me:

“Maar ik ben écht zo”

“Ik werk graag hard en ik doe graag anderen plezier”

“En als ik stil moet zitten, dan ga ik in tegen mijn natuur”
Als iemand echter in het harde werken, of in het haasten, of in het plezier doen aan anderen, dit ten kosten van zichzelf gaat doen, en gelooft dat hij ‘echt zo is’, dan gaat het om een impasse op een nog dieper niveau.

Het lijkt alsof twee stukken van onszelf met elkaar in strijd gaan.

Enerzijds het stuk van ons dat graag werkt en graag anderen plezier doet. En anderzijds het stuk in ons dat graag rust wil, en intimiteit, en gezondheid.
Dit noemen we een impasse op het derde niveau, op niveau van de identiteit.
Ik geloof immers heel graag dat mensen plezier halen uit hard werken en uit anderen plezier doen.
Dat doe ik zelf ook.
En ik wil zelfs aannemen dat het vanaf de geboorte in iemands’ natuur kan zitten om graag hard te werken en graag anderen plezier doen.

Maar ik weet zeker dat er geen enkel kind geboren wordt, dat als vanzelf graag aan eigen behoeften voorbij gaat opdat het anderen plezier zou kunnen doen of opdat het hard zou kunnen werken.

De kunst hierin is om telkens opnieuw een evenwicht te vinden tussen datgene wat we als jong kind geleerd hebben én datgene wat écht goed is voor ons. De kunst bestaat erin om te houden van die twee stukken in ons. Je houdt natuurlijk van jezelf als je hard werkt en anderen plezier doet. EN…je houdt evenveel van jezelf als je toe bent aan rust. Als je hulp nodig hebt of graag intimiteit wil.

 

Wil je jezelf beter leren begrijpen en/of anderen begeleiden in een veranderingsproces, dan biedt Transactionele Analyse een rijkdom aan modellen en handvaten.

Wil je meer leren over TA, kan je je nog inschrijven voor de opleiding die op 1 oktober start. Er zijn nog twee plaatsen vrij, dus dit zijn plaatsen voor de snelle beslissers.

Als je antwoord hierop is “JA, IK SCHRIJF ME IN”, mail dan snel naar linda.hoeben@forpeopleonthemove.eu

 

Twijfel je nog? Kom dan naar onze infoavond op maandag 26 september