Op de foto die bij dit blog geplaatst is, zie je een prachtige bos bloemen. Die kreeg ik – ter afsluiting van het opleidingsjaar – op een avond rond het vuur die ik samen met mijn tweede- en derdejaars cursisten mocht beleven afgelopen maand. Het was een vreemd gevoel om met een bos bloemen over de luchthaven te lopen. Het zal ook best een gek gezicht zijn geweest toen ik de bos bloemen door de douane moest brengen, waar hij nog gescand werd ook. Toch ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. In dit blog vertel ik je waarom.

Hartverwarmend

In het afgelopen jaar heb ik met mijn cursisten heel veel online moeten doen. Dat deed pijn; het gemis van niet echt bij elkaar zijn raakt ons allemaal nog steeds. Dat is – hopelijk – iets waar we nooit volledig aan wennen. Voor elk van ons, jij, die dit blog aan het lezen bent, mijn cursisten en ikzelf, heeft het Covid-19 virus nog steeds een enorme impact. Dat hoor ik vaak van mijn cursisten. Het is nogal wat. Voortdurend voorzichtig zijn, quarantaine als je gereisd hebt, de onderliggende angst om ziek te worden of een ander te besmetten… Het missen van het fysieke contact op een niveau zoals we gewend waren… Het niet mogen geven van een hand of een knuffel. Dat doet pijn.

Voel de downs, maar verdrink niet

Er zijn ook mooie momenten, nieuwe initiatieven die ontstaan, juist door Corona. Er zijn ups en downs. Die downs hoeven we niet te vermijden. Het is een pijn die gevoeld mag worden. Doordat we voor onszelf erkennen dat we een verlies lijden – bijvoorbeeld door het niet kunnen knuffelen of fysiek spreken van een dierbare – kunnen we uiteindelijk beter omgaan met de situatie. Het is de kunst om die downs te omarmen, maar er niet in te verdrinken*. Terwijl je de downs voelt en je er bewust van bent, mag je ook je veerkracht voelen en nieuwe bronnen aansporen.

* Een goede oefening in het voelen van je pijn en hoe je daarmee om kunt gaan, vind je in mijn blog: Het gevoel van overspoeld worden | Het is allemaal teveel.

Nieuwe bronnen?

Waar heb je het nu weer over, Linda? Wel, ik vertelde je eerder al van die bos bloemen die met me meegereisd is. Daar zit een verhaal achter.

De avond die ik mocht ervaren met mijn tweede- en derdejaars was hartverwarmend. Ondanks de pijn die het deed om zoveel online te moeten doen met deze groep, hebben we toch deze avond mogen beleven. Het was zo’n avond waarvan ik weet dat ik die altijd bij me zal dragen. Het gaf zoveel energie en kracht om elkaar te mogen zien rond het vuur! Voor de derdejaars was deze avond een afscheid, voor de tweedejaars een afsluiting van een cursusjaar. We spraken over hoe het met iedereen ging en hoe je richting geeft aan je leven. Ik heb genoten van iedere minuut. Toen het de dag daarna tijd was om mijn koffers in te pakken voor mijn reis naar Noorwegen, had ik écht moeite om mezelf los te rukken van de Yurt en de warme herinneringen daar. Ik wilde niet weg. Nu ik in Noorwegen ben, mis ik de verbondenheid ook echt.

De bloemen kreeg ik op die avond. Ik heb ze meegenomen omdat ze voor mij een bron zijn, een link vormen naar wat ik achterlaat. De bloemen vertegenwoordigen dan de bron van wat we samen hebben en naar wat we hebben opgebouwd. Hoe symbolisch is het dat die bloemen helemaal met me meegereisd zijn, over de luchthaven, door de douane, naar Noorwegen, waar ik op het moment dat ik dit blog schrijf, weer 10 dagen in quarantaine zit.

Persoonlijk leiderschap

Het is een voorbeeld van persoonlijk leiderschap om die bos bloemen te kunnen zien als een bron. In deze tijd, waarin we moeten dealen met Covid-19, is het belangrijk om op een nieuwe manier met bronnen, sterktes en hulpmiddelen om te gaan. Ondanks het gemis zijn er altijd positieve ervaringen waaraan we ons kunnen optrekken. Als je die ervaringen kunt omzetten naar een bron waaruit je kunt putten als het even niet zo lekker gaat, dan ben je bezig met persoonlijk leiderschap. Wil je hier meer over leren? Dan is het Leadership program iets voor jou. Neem voor meer informatie gerust contact met mij op voor een gratis Strategiegesprek.