Een paar weken geleden was ik met mijn man in het noorden van Noorwegen. We waren met een groep van 15 mensen op expeditie om het Noorderlicht te gaan bekijken. Het was een prachtig schouwspel, werkelijk schitterend. Ook was het erg, erg koud 🙂 . Daarom was er op locatie een kleine lodge, waar een vuur brandde waaraan je je kon verwarmen.
Toen we met de groep rond het vuur zaten, viel me op dat iedereen op z’n telefoon zat te kijken. Een groepje jongeren was spelletjes aan het spelen. Wat oudere mensen zaten naar de foto’s te kijken die ze op reis hadden gemaakt.
Mijn man en ik waren daar wel wat verwonderd over en, nadat we even onze wenkbrauwen hierover gefronst hadden, werd ik ook wel heel benieuwd naar wat zoveel mensen ertoe beweegt om zoveel tijd op hun telefoon door te brengen. Ik probeerde er open, eerlijk en nieuwsgierig (met de OEN-houding) naar te kijken. Ik laat je graag meelezen met mijn gedachtegang.
Honger naar contact en verbinding
Het leek net alsof we met zijn allen, daar in die lodge, wat bang waren om contact met elkaar te maken. De meeste mensen daar rond het vuur, kozen voor het digitale contact en niet voor een gesprek met de mensen die rond het vuur zaten.
We weten dat de behoefte aan intimiteit één van de belangrijkste behoeftes is voor een mens en één van de belangrijkste motivators om het gedrag van mensen te verklaren. Ik schreef al eerder een blog over de 3 basisbehoeftes in TA. Je vindt het hier.
Behoefte aan intimiteit
Je zou denken dat in het hoge Noorden rondom het vuur zitten en verhalen uitwisselen aan die behoefte tegemoet zou komen. Elkaar te leren kennen wanneer je in een nieuwe groep bent. Het vinden van gezamenlijke interesses. Dat is de manier waarmee ik ben opgegroeid en die ik gewend ben. Is het de enige juiste manier van het vinden van intimiteit en connectie? Blijkbaar niet.
De jongeren rond dat vuur in het noorden van Noorwegen hadden de grootste lol met het spelen van hun spelletje. De anderen hadden zichtbaar plezier om de Noorderlicht-foto’s meteen met hun vriendenkring te delen.
Dus blijkbaar komt het digitale contact ook écht wel tegemoet aan de behoefte aan intimiteit. Dat is ook een vorm van connectie maken, van een gezamenlijke interesse delen.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen na het zien van zo’n machtig, bijna surrealistisch schouwspel als het Noorderlicht, behoefte hebben aan een anker, een lijntje terug naar het thuisfront. Een appje of smsje naar een geliefde die er niet bij is helpt om weer ‘gezien’ te worden door de anderen. Dus niet de intimiteit met mensen rond het vuur, maar wel de intimiteit met de geliefden die (soms letterlijk) aan de andere kant van de wereld zitten.
Voel jij een verschil tussen ‘digitaal contact’ of ‘live contact’?
Hoe ‘intimiteit’ eruitziet, is door de snelle maatschappelijke evolutie helemaal anders geworden. De behoefte aan contact, gezien worden door anderen, is menselijk en blijft onveranderd. Alleen de vorm is anders.
Wil je meer weten over het reguleren van je eigen stress en hoe stress, maar ook rust, besmettelijk zijn? Twee modules van de opleiding Embodied Coaching en Therapie gaan hier volledig over. Kijk op deze pagina voor de eerstvolgende mogelijkheid om in te stromen in deze opleiding.
Geen oordeel
Is het een nieuwe vorm van intimiteit dat we gezamenlijk onze berichtjes lezen, onze digitale krant lezen en het nieuws te volgen? Kunnen we daar ook voldoening uit halen? Daar ben ik best nieuwsgierig naar!
Ik merkte ook bij mezelf dat ik het moeilijk vind om niet gelijk met een oordeel klaar te staan over dit onderwerp. Daarom is de OEN-methode zo fijn. Daarmee daag je jezelf uit om even een stapje terug te doen en de situatie in een ander licht te bekijken. Vanuit dat licht denk ik dat we een uitdaging kunnen zien in het bespreken van digitale media.
Wil je jouw mening hierover met mij delen? Doe dit gerust in een reactie, hieronder. Dankjewel!